ਅੰਗ : 630

ਸੋਰਠਿ ਮਹਲਾ ੫ ॥ ਨਾਲਿ ਨਰਾਇਣੁ ਮੇਰੈ ॥ ਜਮਦੂਤੁ ਨ ਆਵੈ ਨੇਰੈ ॥ ਕੰਠਿ ਲਾਇ ਪ੍ਰਭ ਰਾਖੈ ॥ ਸਤਿਗੁਰ ਕੀ ਸਚੁ ਸਾਖੈ ॥੧॥ ਗੁਰਿ ਪੂਰੈ ਪੂਰੀ ਕੀਤੀ ॥ ਦੁਸਮਨ ਮਾਰਿ ਵਿਡਾਰੇ ਸਗਲੇ ਦਾਸ ਕਉ ਸੁਮਤਿ ਦੀਤੀ ॥ ਰਹਾਓ ॥ ਪ੍ਰਭਿ ਸਗਲੇ ਥਾਨ ਵਸਾਏ ॥ ਸੁਖਿ ਸਾਂਦਿ ਫਿਰਿ ਆਏ ॥ ਨਾਨਕ ਪ੍ਰਭ ਸਰਣਾਏ ॥ ਜਿਨਿ ਸਗਲੇ ਰੋਗ ਮਿਟਾਏ ॥੨॥੨੪॥੮੮॥

ਅਰਥ: ਅਰਥ:-ਹੇ ਭਾਈ! ਜਿਸ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਪੂਰੇ ਗੁਰੂ ਨੇ (ਜੀਵਨ ਵਿਚ) ਕਾਮਯਾਬੀ ਬਖ਼ਸ਼ ਦਿੱਤੀ, ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਸਾਰੇ ਵੈਰੀਆਂ ਨੂੰ (ਉਸ ਦੀ ਕਾਮਨਾ ਵਿਚ) ਹਰਾ ਦਿੱਤਾ; ਅਤੇ, ਉਸ ਸੇਵਕ (ਨਾਮ ਸਿਮਰਨ) ਨੂੰ ਉੱਤਮ ਅਕਲ ਦਿੱਤੀ।੧।ਰਹਾਉ। ਹੇ ਭਾਈ! ਪਰਮਾਤਮਾ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੈ (ਮੇਰੇ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਮੌਜੂਦ ਹੈ)। (ਉਸ ਦੀ ਬਰਕਤਿ ਨਾਲ) ਜਮਦੂਤ ਮੇਰੇ ਨੇੜੇ ਨਹੀਂ ਆਇਆ (ਮੈਨੂੰ ਹੁਣ ਆਤਮਕ ਮੌਤ ਦਾ ਖ਼ਤਰਾ ਨਹੀਂ ਸੀ)। ਹੇ ਭਾਈ! ਯਾਦ ਦਾ ਸਬਕ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਵਾਹਿਗੁਰੂ, ਤੂੰ ਉਸ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਲੈ ਆਇਆ। (ਹੇ ਭਾਈ! ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਮਨੁੱਖਾਂ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਨੇ ਜੀਵਨ ਵਿਚ ਕਾਮਯਾਬੀ ਬਖ਼ਸ਼ ਦਿੱਤੀ ਹੈ, ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਾਰੇ ਗਿਆਨ-ਇੰਦ੍ਰੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੇ ਬਖ਼ਸ਼ ਦਿੱਤੇ ਹਨ।) ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਾਰੇ ਗਿਆਨ-ਇੰਦ੍ਰਿਆਂ ਨੂੰ ਜਾਤਿਵਾਨ-ਬਹਖ਼ਲਕਮ (ਬਹਖ਼ਲਕਮ) ਪਰਤ ਦੇ ਆਤਮਕ ਆਨੰਦ ਵਿਚ ਸਮਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਨਾਨਕ! ਉਸ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਸ਼ਰਨ ਲੈ, ਜਿਸ ਨੇ (ਉਸ ਦੀ ਸ਼ਰਨ ਲੈ ਕੇ) ਸਾਰੇ ਰੋਗ ਦੂਰ ਕਰ ਦਿੱਤੇ ਹਨ।੨।